विरह

संदिप खरे - नसतेस घरी तू जेंव्हा
नसतेस घरी तू जेव्हा..
जीव तुटका तुटका होतो
जगण्याचे वीरती धागे
संसार फाटका होतो

नभ फाटून वीज पडावी
कल्लोळ तसा ओढवतो
ही धरा दिशाहीन होते
अन्‌ चंद्र पोरका होतो

येतात उन्हे दाराशी
हिरमुसून जाती मागे
खिडकिशी थबकुन वारा
तव गंधावाचून जातो

तव मिठीत विरघळणाऱ्या
मज स्मरती लाघववेळा
श्वासावीण ह्रुदय अडावे
मी तसाच अगतीक होतो

तू सांग सखे मज काय
मी सांगू या घरदारा ?
समईचा जीव उदास
माझ्यासह मिणमिण मिटतो

ना अजून झालो मोठा
ना स्वतंत्र अजुनी झालो
तुजवाचून उमगत जाते
तुजवाचून जन्मच अडतो !

संदिप खरे - कसे सरतील सये

कसे सरतील सये, माझ्यावीना दिस तुझे

सरताना आणि सांग सलतील ना?

गुलाबाचे फुल दोन्, रोज रात्री डोळ्यावर

मुसुमुसु पाणी सांग भरतील ना?



पावसाच्या धारा धारा, मोजताना दिस सारा

रितेरिते मन तुझे उरे, ओठभर हसे हसे

उरातून वेडेपिसे, खोल खोल कोण आंत झुरे

आता जरा अळीमिळी, तुझी माझी व्यथा निळी

सोसताना सुखावून हसशील ना?



गुलाबाचे फुल दोन्,रोज रात्री डोळ्यावर

मुसुमुसु पाणी सांग भरतील ना?



कोण तुझ्या सौधातून्, उभे असे सामसूम

चिडीचूप सुनसान दिवा, आता सांज ढळेलच

आणि पुन्हा छळेलच, नभातून गोरा चांदवा

चांदण्यांचे कोटी कण, आठवांचे ओले सण

रोज रोज नीजभर भरतील ना?



गुलाबाचे फुल दोन्,रोज रात्री डोळ्यावर

मुसुमुसु पाणी सांग भरतील ना?



इथे दूर देशी, माझ्या सुन्या खिडकीच्यापाशी

झडे सर कांचभर तडा, तुच तुच तुझ्या तुझ्या

तुझी तुझी तुझे तुझे, सारा सारा तुझा तुझा सडा

पडे माझ्या वाटेतून, आणि मग काट्यातून

जातांनाही पायभर मखमल ना?



गुलाबाचे फुल दोन्,रोज रात्री डोळ्यावर

मुसुमुसु पाणी सांग भरतील ना?



आता नाही बोलायाचे, जरा जरा जगायाचे

माळूनीया अबोलीची फुले, देहभर हलू देत

वीजेवर डुलू देत, तुझ्या माझ्या विरहाचे झुले

जरा घन झुरू दे ना, वारा गुदमरू दे ना

तेंव्हा मग धरासारी भिजवेल ना?



गुलाबाचे फुल दोन्,रोज रात्री डोळ्यावर

मुसुमुसु पाणी सांग भरतील ना?